Θάκερεϊ, Γουίλιαμ Μέικπις

(William MakepeaceThackeray, Καλκούτα 1811 – Λονδίνο 1863). Άγγλος συγγραφέας. Σε ηλικία 4 ετών έχασε τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ανώτερος υπάλληλος της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών. Τον έστειλαν για σπουδές στην Αγγλία, πρώτα στο Λονδίνο και έπειτα στο Κέιμπριτζ, όπου γνώρισε τον Τένισον· όμως, έπειτα από έναν χρόνο εγκατέλειψε τις πανεπιστημιακές σπουδές του. Στο εκπαιδευτικό του ταξίδι στην ηπει ρωτική Ευρώπη –απαραίτητο για κάθε ευπατρίδη, εκείνη την εποχή– επισκέφθηκε τον Γκέτε στη Βαϊμάρη. Το 1832 απέκτησε την κυριότητα της πατρικής του περιουσίας και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου την σπατάλησε ολόκληρη στα τυχερά παιχνίδια. Για να εξασφαλίσει τα προς το ζην στηριζόταν αποκλειστικά στην εργασία του ως δημοσιογράφος και γελοιογράφος, συνεργαζόμενος με διάφορα ψευδώνυμα, σε περιοδικά με άρθρα, μελέτες, σκίτσα. Το 1838 και το 1840 συγκέντρωσε ένα μέρος των άρθρων του στα βιβλία Οι σημειώσεις του Γιέλοουπλας και Παρισινά σκίτσα που, ωστόσο, δεν σημείωσαν μεγάλη κυκλοφοριακή επιτυχία. Το 1848 εκδόθηκε το Βιβλίο των σνομπ, συλλογή δοκιμίων που είχαν ήδη δημοσιευτεί στο Punch, τα οποία –καθώς και όλα τα σκίτσα και τα δοκίμια της περιόδου αυτής– παρά τη χιουμοριστική προδιάθεσή του, αποτελούν πικρούς και σατιρικούς στοχασμούς που διαπνέονται από απαισιοδοξία. Η αίσθηση της πικρίας ελλοχεύει και στην Μπαλάντα της μπουγιαμπέσας (1849), μελαγχολική αλλά και χαμογελαστή αναπόληση της διαμονής του στο Παρίσι. Αντίθετα, κωμικοηρωικά αφηγήματα είναι τα έργα του Ένας θρύλος του Ρήνου (1845), Ρεβέκκα και Ροβένα (1850) και το Ρόδο και το δαχτυλίδι (1855). Η επιτυχία όμως ήρθε με την έκδοση του αριστουργήματός του, Πανηγύρι της ματαιότητας (1848), το δεύτερο μυθιστόρημα μετά το Η τύχη του Μπάρι Λίντον (1844). Στο Πανηγύρι της ματαιότητας αφηγείται τους παράλληλους βίους μιας αδίστακτης τυχοδιώκτριας και μιας αθώας και ανυπεράσπιστης ηρωίδας· ο αριβισμός της μιας θριαμβεύει, χλευάζοντας την αρετή της άλλης, στην οποία, ωστόσο, στρέφεται η συμπάθεια του συγγραφέα. Αυτό το έργο δείχνει τη μεταστροφή της στάσης του Θ. απέναντι στη ζωή· πλάι στην πικρή σάτιρα αναδύεται μια διάθεση ηθικού κηρύγματος. Ακολουθούν το Pendennis (1848-50), περιγραφή της ζωής των Άγγλων εφήβων της εποχής, The Newcοmes (1852-55) και τα ιστορικά μυθιστορήματα Henry Esmοnd (1852) και –η συνέχειά του– The Virginians (1857-59), έργα που καθιέρωσαν τη φήμη του και του επέφεραν οικονομική άνεση. Συγγραφέας εξαιρετικά επιμελημένων κειμένων, ο Θ. διέθετε το χάρισμα της ζωντανής, γλαφυρής και αποσπασματικής αφήγησης, με φαινομενική ατημέλεια, ενώ σκιαγραφούσε πρόσωπα και περιέγραφε ιστορίες που αντλούσε με οξεία αίσθηση της πραγματικότητας, από την καθημερινή του ζωή. Τυπικός εκπρόσωπος της βικτοριανής κοινωνίας και μετριοπαθής υποστηρικτής της μέσης οδού και της αστικής ηθικής, δεν στερείται αυστηρότητας και σκληρότητας στις κρίσεις του για το ανθρώπινο γένος, η οποία ενίοτε παραπέμπει στα έργα του Σουίφτ.